Trenin sevimli tıkırtılarını dinleyerek başını cama
yaslamış, düşünüyordu Ateş. Şimdi yanında çocukluk anılarından çıkıp gelen; sıcacık
elleri, zeytin gibi parlayan gözleri, parlak esmer teni, kıvırcık kısa saçları,
sürekli gülümseyen ağzıyla Evcen, aklında bütün bir yaz görmediği; buz mavisi
gözleri gibi hep mesafeli, fazla konuşmaz, hiçbir zaman kendini anlatmaz,
öperse kaçmaz, elini tutarsa uzaklaşmaz ama asla kendiliğinden sokulmaz Firuze
vardı.
Kız arkadaşlarından koleksiyon yapmak, sevdiği tüm kadınların
sadece kendine kalmasını istemek, ondan sonra başka kimsenin bu kızlara
dokunmasına izin vermemek... Böyle hasta bir düşünceye sahip olamazdı. Ama yine
de Firuze’yi istemediği ve kısmen aldattığı halde, benzer bir şeyi onun da
yapması fikrine tahammül edemiyordu. Kendine karşı böylesine cömertken,
başkalarına, bir zamanlar sevdiği kıza karşı neden bu kadar katıydı?
Kitapların birer kapı, kelimelerin okuyabilenler için
anahtar olduğu bir dünyada Ateş’in yolculuğu bir minarenin gölgesiyle uzuyor, Balya’nın
dar sokaklarında yeniden başlıyordu.
