Doğu sınırının çorak topraklarından sessiz bir rüzgâr yürüdü. Çıplak kayalıkları yalayıp, alçak ovalardan geçti. Köhne evlerin damlarından süzüldü ve Kara Orman’ın puslu havasına karıştı. Samorga, yüzüne çarpan rüzgârı hissettiğinde yerdeki kurumuş yapraklar çoktan hareketlenmişti. Yaşlı Akramar Ağacı’nın içindeki gizli yuvasından çıktı ve hışırtılar içinde yerde oluşan sembollere baktı. Eski lisanda yazılmış bu büyülü yazı günlerdir beklediği mesajı taşıyordu.
“Diyarlara haber sal… Toprak ve Ateş, Su’ya karışsın… Yüzyıllardır uykuda olan dostları uyandırsın… Alev miğferi kora dönüştüğünde, Kanlı ay yeniden yükseldiğinde kaybedilenler geri alınsın…”
Samorga turuncu alev ışığı gibi parlayan bedeniyle yazının tam karşısında duruyordu. Okuduklarıyla yüzünde sinsi bir sırıtma belirdi ve bedenini saran siyah yılanlar neşeyle tıslayarak ona eşlik etti.
“Vakit geldi demek,” diye mırıldandı.
